یک عدد آدم گم شده است

مدتیست وقتی کسی ازم سنم را می پرسد، برای جواب دادن به فکر نیاز دارم. باید  سال تولدم را به یاد بیاورم و حساب کنم که چند سالم است. و پس از جواب دادن باز به فکر فرو بروم. که کی ۱۹ ساله شدم؟ میدانید، انگار خودم را جا گذاشته ام. نمی دانم کجا، نمیدانم کی، نمیدانم چرا و چگونه. اما حس میکنم مدتی از این ۱۹ سال را زندگی نکرده ام. مثل این است که یک فیلم قدیمی را جلوی چشمتان بگیرید و مشغول تماشایش شوید و ناگهان تصویر سیاه شود. فیلم را عقب و جلو کنید، نگهش دارید، دوباره پخشش کنید، آب از آب تکان نخورد. از خیر آن قسمت فیلم بگذرید و آن قدر تصاویر را جلو ببرید که بالاخره سیاهی از جلوی چشمتان کنار برود. بعد شخصیت اصلی داستان وارد صحنه شود و نشناسیدش. اصلا صحنه دیگر برایتان آشنا نباشد. مثلا انگار فیلم دیگری را برداشته اند و به آن قبلی چسبانده اند. اصلا سر و تهش دیگر مشخص نباشد و قصه ی فیلم به کلی از دستتان خارج شود. می دانید چه می گویم؟ 

حتی دیگر این دختری که تازگی ها ازصفحه ی موبایلم با خنده نگاهم می کند هم به چشمم نا آشناست. یادم است کوچک تر که بودم، وقتی عکس های قدیمی پدر و مادرم را نگاه می کردم، چشمانم را می بستم و سعی می کردم تصور کنم خودم چندین و چند سال بعد چه شکلی ام. چگونه می خندم. چگونه راه می روم. چگونه نگاه می کنم. الان آن چندین و چند سال بعد فرا رسیده، و چشمان من هنوز بسته است. 

می دانید؟ می خواهم بگویم حواستان به خودتان باشد. اگر یک روزی گم شوید همه چیز گم می شود. پلیسی نیست، پیرمرد مهربانی نیست، خانم خوش رویی نیست که دستتان را بگیرد و بگذارد تو دست خودتان. چشمتان بسته است، و در سرتان سعی می کنید دو تکه فیلم را به هم بچسبانید. دو تکه فیلم که بینشان تاریکی نامعلومی پنهان شده است.