امان از این روزها

به نظرم آدمی دردناک ترین حس در دنیا را زمانی تجربه خواهد کرد. زمانی که چیزی بدست می آوری که می دانی روزی آن را از دست خواهی داد. میدانی، یکی از سخت ترین و عجیب ترین کارهای دنیا دوست داشتن چیزی است که می دانی روزی دیر یا زود می رود. میدانی، اصلا بعضی چیزها در دنیا می آیند که بروند. شاید خودشان هم نمی دانند به کجا اما انگار از یک جایی به بعد دیرشان می شود. ژست آدم هایی را دارند که همیشه چشمشان به ساعتشان است و همیشه در تکاپوی رفتن هستند.  از آن آدم هایی که وقتی به هر ساعتی در دنیا نگاه می کنند  تو در دلت آشوب به پا می شود. می دانی که این رفتن، شاید رفتن آخر باشد.  می دانی قماری که کرده ای را ممکن است دو دستی ببازی. و فقط بتوانی به آهسته ترین شکل ممکن آخرین رفتنش را تماشا کنی. به نظرم ماندن به پای چیزی که رفتنی است از مقدس ترین نوع های ماندن است. می دانی، به نظرم همیشه دو نوع از ماندن ها جاودانه می شود. ماندن پای چیزی که ماندن را بلد نیست. و ماندن زمانی که به شدت دلت رفتن میخواهد. 

یادم می آیدکه در دوران بچگی یک سنگ جادویی داشتم. همیشه فکر می کردم که بعدها و سالیان سال سنگ شانسم قرار است مرا بارها و بارها نجات دهد. همه ی آن سال ها، جایش روی میز کنار تختم بود. هرروز صبح چشمانم بعد از بیداری اولین چیزی را که می دید سنگ شانسم بود. نمی دانم کی و کجا بود، اما یک روز صبح که از خواب بیدار شدم سنگم دیگر آن جا نبود. همیشه فکر می کردم که خودش گذاشت رفت تا من چیزهای بیشتری در زندگی تجربه کنم.حالا سال های زیادی گذشته است و من همچنان هرروز صبح که بیدار می شوم نا خودآگاه فکر میکنم که باید سنگ شانسم را ببینم. بعد از بیداری چشم هایم به عادت چند ثانیه ای به دنبال سنگ میگردند و بعد یادم می آید که سنگ شانسم سال های سال است که رفته. 

این را میخواهم بگویم، آدمی به یک سنگ، به یک سنگ هم عادت می کند، سنگی که سفت است، جان ندارد، حرفی نمی زند، فایده ای هم ندارد صرفا یک سنگ است، اما آدمی به یک سنگ هم عادت می کند. امان از روزی که جای آن سنگ با یک آدم عوض شود. امان. 

نویسنده: پویان اوحدی